Ես Նունե Ներսիսյանն եմ: Համարյա 3 տարի է ես «Առաքելություն Հայաստանի» կամավոր եմ: Ամեն անգամ ես փորձում եմ անել լավը մարդկանց կարիքների համար: Մի որոշ ժամանակ ես ներգրավված էի կազմակերպության տարբեր գործունեություններում, համայնքային կենտրոններում եւ բարեգործական ճաշարաններում: Իմ աշխատանքը հիմնականում օրական ծերերի համար ճաշարաններից սնունդ վերցնելն ու այն նրանց տներ տանելն էր: Դա արվում էր այստեղ այն ծերերի համար, ովքեր ֆիզիկապես սահմանափակված են եւ ի վիճակի չեն այցելել ճաշարան: Ես անում եմ դա ուրախությամբ, քանի որ գիտեմ, որ նրանք իմ օգնության կարիքն ունեն:
Ես գիտեմ նաեւ, որ նրանք կարիք ունեն զրուցակցի, կարեկցանքի եւ օգնության: Հետեւաբար ես փորձում էի մնալ նրանց հետ ինչ-որ ժամանակ երբ տանում էի սնունդը, ինչպես նաեւ ցուցաբերում էի որոշակի էմոցիոնալ եւ հոգեբանական օգնություն:
Ծեր մարդկանց օգնելով՝ ես շատ բան էի սովորում իրենց կյանքի փորձություններից: Նրանք հաճախ տալիս էին ինձ խորհուրդներ, եւ ես զգում էի, թե որքան խելացի են նրանք: Ես գիտեմ՝ որքան բան ունեն նրանք մեզ պատմելու: Մենք պետք է սովորենք նրանց կյանքի փորձից եւ հմտություններից: Նրանք հիանալի ուսուցիչներ են, եւ մենք պետք է լինենք լավ սովորողներ:
Նոյեմբեր, 2004թ.