Այն օրվանից, երբ մենք սկսեցինք մի հիվանդ կնոջ՝ Էլբիս Թորոսյանի բնակարանի վերանորոգման աշխատանքները, որը ճակատագրիցբազում դաժան հարվածներ էր ստացել, սակայն դեռեւս մնացել էր միանգամայն սիրալիր եւ կենսուրախ, նա խնդրում էր վերանորոգող անձնակազմի աշխատողներին անել ոչ թե կապիտալ, այլեւ կոսմետիկ վերանորոգում՝ արդարացնելով իր խնդրանքը այն բանով, որ չի ցանկանում ավելորդ անհանգստություն պատճառել աշխատողներին: Հաճախ նա ստիպված էր լինում «նախատել» նրանց մանրամասն ու բծախնդիր աշխատանքի համար:
«Ես երբեւէ ինչ-որ մեկին անհանգստություն չեմ պատճառել եւ շատ անհարմար եմ զգում, երբ տեսնում եմ Ձեզ իմ բնակարանի համար այսքան եռանդուն եւ ջանասիրաբար աշխատելիս»:
Երբ վերանորոգումն ավարտվեց, նա փարվեց վարպետներին եւ ասաց. «Ես խոնարհվում եմ ձեր ու ձեր կազմակերպության առջեւ, դուք այնքա՜ն բան եք արել ինձ համար…»: